Rozdział 36

---Dwa tygodnie później---

~Wiki~

   Wszystko wreszcie zaczęło się układać. Tydzień temu Izz zdała na ZOJ i już obie miałyśmy jedną z najbardziej prestiżowych odznak jeździeckich. Robertowi udało się zebrać trochę datków na stajnię. Nie było tego dużo, ale wystarczająco, by rozpocząć budowę. Mimo to nie zrezygnowałyśmy z planowanego startu w mistrzostwach Polski, które odbędą się wczesną wiosną. Zawsze pieniądze się przydadzą tym bardziej, że pieniędzy nie starczy pewnie na całą stajnię.
Amanda też wreszcie dała nam spokój i nie widziałyśmy jej od czasów popisów na Kamisie.
   Jutro mamy jechać na obóz jeździecki. Ostatnio miałyśmy tyle problemów, że dopiero z zeszłym tygodniu rodzice mi przypomnieli o obozie, na który zapisałam się z Izą na początku roku. Miał to być dobry, prestiżowy obóz sportowy, na którym skoków uczy mistrz świata w tej konkurencji, a sportowe konie startują w zawodach w całym kraju. Miałam nadzieję poprawić swoje umiejętności jeździeckie. Jedyne, co mi się w obozie nie podobało to to, że nie możemy wziąć Dashy. Tzn. teoretycznie można przyjechać ze swoim koniem, ale Robert zasugerował, że zmiana wierzchowca dobrze nam zrobi, a Kara musi odpocząć. W końcu po ostatnich dwóch tygodniach ma za sobą dwa udane przejazdy na złote odznaki i (nie licząc odznak) prawie 30 godzin pod siodłem (jeździmy na niej około 2 godzin dziennie, ale czasem nawet dłużej). ,,Jeśli dołożycie do tego jeszcze kolejne dwa tygodnie obozu- powiedział Rob- to całkiem ją zamęczycie. Uznajcie czas obozu jako urlop dla niej, a dla was po prostu miła odmiana". Musiałyśmy przyznać mu rację.
   I zaczęły się przygotowania. Najgorsze pakowanie. Moja walizka była taka wielka... W końcu dużo w niej miałam. Samego stroju jeździeckiego było sporo. 3 pary bryczesów (białe, czarne i w kratę), 2 pary butów (sztyblety i czapsy oraz klasyczne oficerki), fraczek i cylinder (wolę skoki od ujeżdżenia, ale to drugie też musimy poćwiczyć). Do tego doszły jeszcze normalne ubrania i takie tam rzeczy typu ,,lepiej wziąć, bo może się przydać".
   Ostatniego dnia jeszcze udało nam się pojeździć na Dashy. Nie skakałyśmy, ale postanowiłyśmy wybrać się na przejażdżkę do lasu. Tym razem to Iza jej dosiadała, a ja wzięłam Chantell. Dojechałyśmy aż do jeziorka znajdującego się jakąś godzinę piechotą od schroniska, ale konno dojechałyśmy tam nawet szybko. Powygłupiałyśmy się trochę, ale w końcu musiałyśmy wracać do stajni... ekhm, to znaczy do schroniska. Puściłyśmy konie na pastwisko, ostatecznie pożegnałyśmy się z Dashą i wróciłyśmy do domu. Musiałyśmy się wyspać przed jutrzejszym wielkim dniem...

Rozdział może nie jest najdłuższy, ale to taki wstęp przed tym, co będzie potem :)

A poza tym nie mam nastroju do pisania. Mam doła... Wczoraj doszłam do wniosku, że nigdy nie nauczę się jeździć konno :'( A na koniec mama stwierdziła, że może się do tego nie nadaję. Mówiła to trochę w żartach, ale mnie to nie śmieszy. Jeżdżę już od paru miesięcy, a ciągle morduję ćwiczebny i nic mi nie wychodzi. Teraz odkąd pan daje mi Syryjczyka, to nawet z anglezowanym mam problemy (on mocno wyrzuca) :'(
W końcu skończy się na tym, że mama w ogóle przestanie mi płacić za jazdy i będę musiała skończyć z końmi :"(

A właśnie... Pokażę Wam moje koniki.

To Syryjczyk (fotka z wczoraj).

A to Bakalia (fotka z lutego)